Κυριακή 29 Ιουλίου 2012
Κυριακή 22 Ιουλίου 2012
Σάββατο 21 Ιουλίου 2012
Φιλανθρωπική εκδήλωση: 'Βραδιά του πατέρα' στο ΒΕΑΚΕΙΟ 2 Σεπτεμβρίου 2012
  Ο ΣΥΓΑΠΑ διοργανώνeı φιλανθρωπική μουσική εκδήλωση στις 2 Σεπτεμβρίου 2012 στο ΒΕΑΚΕΙΟ ΘΕΑΤΡΟ του Πειραιά. Σε δί-ωρο νεανικό και δί-ωρο λαικό πρόγραμμα θα συμμετάσχουν νεανικά συγκροτήματα καθώς και πλειάδα λαμπρών ελλήνων τραγουδιστών όπως:Θέμης Αδαμαντίδης, Λευτέρης Πανταζής, Αντζελα Δημητρίου,Κώστας Καραφώτης, Ζαφείρης Μελάς, Μαρία Εγκλέζου, Χρήστος Aγγελόπουλος,κ.α. Ζητήστε έγκαιρα πρόσκληση: 2310524285 και 6942989785 ΣΥΓΑΠΑ www.sos-sygapa.eu Ο ΣΥΓΑΠΑ επιδιώκει την γονεϊκή ισότητα στο διαζύγιο και την παιδική αξιοπρέπεια. Διαβάστε τα βιβλία του ιδρυτού Νίκου Σπιτάλα, την εφημερίδα, δέστε τα βίντεο, τα γραμματόσημα και τις επιστημονικές και ακτιβιστικές ενέργειες. fathers for justice (f4j). http:// |
ΣΥΛΛΟΓΗ ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ: ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ
ΜΗ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΣ, ΣΥΝΕΧΙΣΕ: ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ
ΜΕΓΑΛΗ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΟΥΜΕ
Τρίτη 17 Ιουλίου 2012
Η παιδική κατάθλιψη στην Ελλάδα
Μνημόνιο και παιδική κατάθλιψη:
η απελπισία ως προϊόν μάθησης
Τα τρομακτικά ποσοστά έχουνε γίνει γνωστά από καιρό: για τη διετία 2009-2011, οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα αυξήθηκαν κατά 22%, τα αιτήματα βοήθειας προς υποστηρικτικές μονάδες κατά 20-30%, η παιδική και εφηβική κατάθλιψη κατά 10-15%, ενώ λόγω των τραγικών περικοπών στον τομέα ψυχικής υγείας, η αυξημένη ανάγκη για βοήθεια δε βρίσκει ανταπόκριση.
Keeping Our Kids From Being Downgraded
Ο όρος «κατάθλιψη» είναι διαδεδομένος. Τα συμπτώματα ευρέως γνωστά. Στα συναισθήματα παιδιών και εφήβων που πάσχουν από κλινική κατάθλιψη περιλαμβάνονται η θλίψη, η ενοχή, η ντροπή, η υπερευαισθησία στην κριτική, η έλλειψη κινήτρων, η ψυχοκινητική επιβράδυνση, η μειωμένη ανάληψη πρωτοβουλιών και αυτοεκτίμηση, η έντονη αυτοκριτική και η απαισιοδοξία.
Τα βιολογικά συμπτώματα περιλαμβάνουν διαταραχές στον ύπνο και τη διατροφή, απώλεια βάρους, σωματική κόπωση, πονοκεφάλους, ναυτίες, πόνους στο στομάχι, ευερέθιστη συμπεριφορά, ξεσπάσματα θυμού, εκνευρισμό και απόσυρση, ενώ η κλινική εικόνα διαφοροποιείται, ανάλογα με την ηλικία. Λίγο-πολύ όλοι έχουν ενημερωθεί γι’ αυτά. Για κάποιο λόγο, όμως, οι ειδικοί παρέλειψαν να ενημερώσουν τους Έλληνες για το σημαντικότερο: η κατάθλιψη είναι μια μαθημένη συμπεριφορά.
Τα παιδιά δε γεννιούνται καταθλιπτικά. Μαθαίνουν να είναι. Από πού, άραγε; Και πώς;
Το 1967, οι ψυχολόγοι Martin Selingman και ο Steve Maier ξεκίνησαν την περίφημη σειρά πειραμάτων τους σε σκύλους. Σε ένα από αυτά τα πειράματα έκαναν το εξής: χώρισαν τους σκύλους σε 3 ομάδες, τους έδεσαν με λουριά και τους υπέβαλλαν σε ηλεκτροσόκ. Οι σκύλοι της πρώτης ομάδας, μπορούσαν να σταματήσουν τον ηλεκτρισμό τραβώντας ένα μοχλό, για τους σκύλους της δεύτερης ομάδας, η παύση ή όχι του ηλεκτροσόκ ήτανε κάθε φορά εντελώς τυχαία και για τους σκύλους της ομάδας τρία, το ηλεκτροσόκ δεν έπαυε, όσο και να τραβούσανε το μοχλό. Έπειτα, λοιπόν, τοποθέτησαν όλους τους σκύλους σε ένα κουτί, χωρισμένο σε δύο μέρη από ένα μικρό φράκτη. Ο σκύλος μπορούσε πολύ εύκολα να αποφύγει το ηλεκτροσόκ, πηδώντας απλά το φράκτη. Κι αυτό έκαναν οι σκύλοι της ομάδας ένα και δύο. Οι σκύλοι της ομάδας τρία, όμως, αυτοί που είχανε μάθει πως η συμπεριφορά τους δεν έχει καμία επίδραση στο περιβάλλον, ξάπλωσαν κάτω παθητικά και κλαψούριζαν. Δεν επιχείρησαν καν να πηδήσουν το μικροσκοπικό φράκτη, έμειναν εντελώς άπραγοι και υπέστησαν τον πόνο.
Το φαινόμενο αυτό είναι γνωστό ως «θεωρία της μαθημένης απελπισίας».
Αυτό έχουνε γίνει, δυστυχώς, τα σημερινά μας παιδιά και οι σημερινοί μας έφηβοι. Σαν εκείνους τους σκύλους, έμαθαν να είναι απελπισμένοι, έμαθαν πως οι πράξεις τους δεν έχουν αντίκτυπο σε αυτό το υπό διάλυση κράτος και τη βαθέως νοσηρή κοινωνία στην οποία έτυχε να γεννηθούν. Τι μπορούνε, λοιπόν, να κάνουνε οι γονείς για να προστατεύσουν τα παιδιά τους από την επιδημία κατάθλιψης της χώρας;
Πρώτα από όλα να συνειδητοποιήσουν τη σοβαρότητα του θέματος. Η πρώιμη ηλικία εμφάνισης της κατάθλιψης αποτελεί τον πιο αρνητικό προγνωστικό παράγοντα, για να εξελιχθεί σε χρόνια κλινική πάθηση, με αυξημένο τον κίνδυνο της εξάρτησης από ουσίες και των αυτοκτονικών τάσεων. Έπειτα, να φροντίσουνε τη δική τους ψυχική υγεία. Τα παιδιά γονέων που έχουνε οι ίδιοι ιστορικό κατάθλιψης, είναι 14 φορές πιο πιθανό να εμφανίσουν κατάθλιψη και τα ίδια. Οι μητέρες με κατάθλιψη έχουν μια συμπεριφορά που χαρακτηρίζεται από την απόσυρση στην επικοινωνία με το παιδί τους και την παρεμβατικότητα, ενώ η αρνητική τους διάθεση, η αστάθεια, τα υψηλά επίπεδα συζυγικών καβγάδων και άγχους της εποχής μας, κατατάσσουν τα παιδιά στην ομάδα υψηλού κινδύνου. Η κατάθλιψη μπορεί να ξεκινήσει ακόμη και από τους 8 μήνες ζωής, φαινόμενο γνωστό ως «βρεφική κατάθλιψη», ενώ δε γίνεται εύκολα αντιληπτή, καθώς ως μια ηλικία, δεν εκφράζεται με λόγια από τα παιδιά.
Συνίσταται η επίσκεψη σε ειδικό ψυχικής υγείας, όμως προσοχή! Σε καμία των περιπτώσεων δεν ενδείκνυται η φαρμακευτική αγωγή! Τα τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά έχουν εξαιρετικά περιορισμένη αποτελεσματικότητα, ενώ είναι επικίνδυνα για την υγεία των παιδιών. Ο μόνος λόγος που διακινούνται ακόμη, είναι τα συμφέροντα των φαρμακευτικών εταιριών. Το καταθλιπτικό παιδί δε θέλει χάπια. Θέλει κίνητρα. Προσπαθήστε να βελτιώσετε το κλίμα μέσα στο σπίτι. Μάθετέ του να αξιολογεί ρεαλιστικά τις προσπάθειες και τα επιτεύγματά του, γιατί τα καταθλιπτικά παιδιά θέτουν υπερβολικά υψηλούς στόχους και ασκούν υπερβολικά έντονη αυτοκριτική. Χρειάζονται θετική ενίσχυση και πάνω από όλα, απτά αποτελέσματα. Αντί να δει τηλεόραση το βράδυ, ή να παίξει ηλεκτρονικά παιχνίδια, το παιδί θα μπορούσε να ασχοληθεί με κάποια χειρονακτική κατασκευή, ώστε να δει με τα μάτια του, ότι η προσπάθειά του έχει αποτέλεσμα. Ότι οι ώρες που πέρασε να παιδεύεται με ένα παζλ, για παράδειγμα, τον οδήγησαν να συναρμολογήσει μια όμορφη εικόνα. Ενθαρρύνετέ το να παίξει το ίδιο μουσική, αντί να ακούσει, να φτιάξει μόνο του ένα παραμύθι, αντί να παρακολουθήσει ένα ακόμη 3d animated. Γιατί η φαντασία και η δημιουργικότητα είναι το καλύτερο φάρμακο για την απελπισία…
Η παιδική κατάθλιψη είναι αίτιο της οικογένειας και σημαντικό για την διαλυμένη οικογένεια και διαζύγια.
Κυριακή 1 Ιουλίου 2012
Δρ Simon): Σύνδρομο Γονικής Αλλοτρίωσης-Αποξένωσης ή πως να τρελάνετε τα παιδιά
“L’aliénation parentale ou comment réussir à rendre son enfant fou ! ” (Dr Victor Simon)
1 juillet 2012 par AffairesFamiliales @EnfantsDroits
"Fou de tristesse, de douleur, de colère, de solitude, d’un chagrin sans fond, de cette situation qui le dépasse, (…)"
http://affairesfamiliales.wordpress.com/2012/07/01/lalienation-parentale-ou-comment-reussir-a-rendre-son-enfant-fou-dr-victor-simon/« L’aliénation parentale est un processus qui consiste à programmer un enfant pour qu’il haïsse un de ses parents sans que ce soit justifié. Elle est la conséquence de la bataille mise en place au sein d’un couple qui dysfonctionne sévèrement ou va se séparer.
L’un des deux conjoints estimant être meilleur parent que l’autre, met en place une stratégie de disqualification de l’autre, n’hésitant pas à critiquer, sur-interpréter, voire détourner des propos tenus par son conjoint, donnant ainsi à l’enfant une interprétation fausse de la réalité.»
« L’enfant, trop jeune pour discrimer les composantes de ce conflit, lié par une loyauté à ce parent, entre alors dans ce système pervers, sans jamais le savoir ni l’identifier, et devient alors "l’enfant soldat" qui prend alors la défense de ce parent qu’il aime et qui semble être pour lui un bon modèle !
Il ne sait pas que ce parent est animé d’une colère inextinguible, la rage d’être abandonné(e), la jalousie aussi de voir l’autre s’en tirer à peu de frais, de se tirer aussi en laissant tomber froidement ou de façon conflictuelle sa famille;
Rancoeur inexprimée ou inexprimable, parce que l’Autre, s’est fait la valise, et vogue ou nage dans un bonheur insupportable !
Ce pilonnage verbal et psychologique intensif, répétitif, associé au chagrin et au mal-être ambiant du parent qui élève l’enfant, le rend encore plus solidaire de celle ou celui qui se sent abandonné et victimisé.
De fait, le lien paternel ou maternel, volontairement distendu s’effiloche lentement pour se rompre définitivement.
L’enfat devient alors "orphelin" d’un parent vivant, qu’il a aimé, et qui le plus souvent l’aime encore et se sent engagé vis-à-vis de lui.
- Enfant otage d’un règlement de compte d’adultes,
- Enfant soldat d’une guerre qui ne le concerne pas, qu’il mène sans armes,
- Enfant orphelin d’une parent vivant
- Enfant écrasé dans une souffrance indicible, incommunicale et intime.
Comment survivre sinon devenir fou ?
Fou de tristesse, de douleur, de colère, de solitude, d’un chagrin sans fond, de cette situation qui le dépasse, à 8 ans, il est déjà adulte, s’est mis en protecteur de ce parent qui l’élève, lui dit l’aimer, lui fait jouer un rôle d’adulre et le contraint à vivre un âge clandestin d’adulte de 30 ou 35 ans supérieur à son âge réel,
SANS JAMAIS EN AVOIR LA COMPETENCE…
C’est cela qui le rend dépressif, occasionne des problèmes de scolarité, des troubles du comportement :
Réussite totale, enfin !
- crises d’angoisse, cauchemars, dépression, violence et plus tard comportement anti-sociaux, puisqu’il a bien appris à détruire, sous la conduite d’un adulte aimé, les relations familiales, sociales, et les règles qui régissent les rapports humains.
- L’alcool, la drogue, la sexualité débridée ou sauvage, serviront de pare-excitation ou de sédatifs, selon les circonstances et les contextes traversés.
- Avec la dépression, les scarifications et une plus grande propension au suicide.
- L’apparition aussi de comportements "border line"…
Merci, je deviens fou …
Et surtout, un jour, au stade adulte, la prise de conscience d’avoir été un jouet, une marionnette entre les mains de celui ou celle qui s’est servi de lui, comme Cheval de Troie, pour aller démolir l’Autre en face,
avec l’appui de la Justice le plus souvent, qui au nom de la protection de l’enfance, sans jamais avoir accès à la réalité des faits, prive un des deux parents de jamais rencontrer ou revoir, ou héberger cet enfant qui a détruit, sans jamais le soupconner, le lien définitivement rompu avec son autre parent jadis aimé, qui bien souvent l’aime encore, mais devenu totalement étranger.. (…)»
(Dr Victor Simon, Directeur du Centre d’Hypnose et Psychosomatique – Paris)
source et article complet : hypnose-medical.over-blog.com