Ο John Thynne περιγράφει τη γέννηση του γιου του, Daniel -
“Το πρώτο από τα απανωτά σοκ…”
Είχαν περάσει τρεις ημέρες μετά την ημερομηνία τοκετού της γυναίκας μου και ο Daniel ακόμη δε φαινόταν να θέλει να υποδεχτεί τους γονείς του. Ως εκείνο το σημείο, η εγκυμοσύνη της Jane ήταν τυπική, αλλά όταν πήγαμε στην κλινική, ο γιατρός μας έδειχνε ανήσυχος για το μέγεθος του μωρού. Μιας και η γυναίκα μου είναι 1,53 με μεγάλη κοιλιά και εγώ είμαι 1,90, κατάλαβα τι εννοούσε όταν αποφάσισε να κάνει έναν έλεγχο ανάπτυξης.
Προγραμματίσαμε λοιπόν έναν υπέρηχο. Μάθαμε πως το κεφάλι του μωρού ήταν πολύ χαμηλά και το βάρος του ήταν ένα ικανοποιητικό 3400γρ. (περίπου) – ως εδώ καλά. Επιστρέψαμε στην κλινική όπου η νοσοκόμα που μας έκανε ξανά εισαγωγή έκανε μια γρήγορη εξέταση.
“Έχετε ήδη 3 εκατοστά διαστολή”, μου είπε χαμογελώντας. Αυτό ήταν το πρώτο από τα απανωτά σοκ που θα ζούσα τις επόμενες τέσσερις (ναι, τέσσερις) ημέρες.
Παρόλο που ανυπομονούσα να γνωρίσω το γιο ή την κόρη μου, δυσκολευόμουν να συλλάβω το γεγονός πως αυτό το καρούμπαλο στην κοιλιά της γυναίκας μου θα γινόταν το μωρό μου. Με όλη τη ναυτία, τον πόνο στην πλάτη, τους πρησμένους αστραγάλους και το αδιάκοπο κλώτσημα, η Jane είχε ήδη διαμορφώσει ένα πολύ στενό δεσμό με το μωρό. Είμαι πεποισμένος πως για τους άντρες είναι πολύ πιο δύσκολο να συνηθίσουν στην ιδέα ότι είναι γονείς μέχρι το μωρό τους πραγματικά να γεννηθεί.
“Ελάτε πάλι αύριο”
Πάτε σπίτι και αν δε συμβεί κάτι το βράδυ, επιστρέψτε αύριο το πρωί στις εννιά”, μου είπε η νοσοκόμα. Κι έτσι επιστρέψαμε. Όλα φαίνονταν να πηγαίνουν μια χαρά στο σπίτι και παρά το γεγονός πως είχε τρία εκατοστά διαστολή, η Jane δεν πονούσε καθόλου και μεις σκεφτήκαμε σοβαρά (και ελπίσαμε) πως θα ήταν από εκείνες τις τυχερές που θα είχε έναν “σιωπηλό τοκετό”.
Μερικές ώρες αργότερα είχε λίγη αιμορραγία και ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες που είχαμε διαβάσει, οπότε καλέσαμε το νοσοκομείο και σύντομα ήμασταν και πάλι εκεί. Όλα ήταν ήρεμα από εκείνο το σημείο και μετά, αλλά θέλησαν να κρατήσουν την Jane για τη νύχτα. Όσο για μένα, πέρασα ένα ανήσυχο βράδυ στο σπίτι περιμένοντας να λάβω το τηλεφώνημα εκείνο που θα έλεγε πως είχε ξεκινήσει να έχει ένα φυσιολογικό τοκετό. Αλλά το τηλεφώνημα δεν ερχόταν και εγώ επέστρεψα στο πόστο μου, στο πλευρό της Jane την Παρασκευή το πρωί, περιμένοντας να έρθει το μωρό με πρόκληση.
“Το Σαββατοκύριακο στο νοσοκομείο έμοιαζε με γιορτή γέννας…”
Δυστυχώς, πολλά άλλα ζευγάρια φαινόταν να έχουν την ίδια ημερομηνία τοκετού με εμάς και το Σαββατοκύριακο στο νοσοκομείο έμοιαζε με γιορτή γέννας. Το κενό στην πτέρυγα τοκετού άνοιξε τελικά την Κυριακή το πρωί. Οι μέρες αυτές έκαναν κουρέλι τα νεύρα μου και παρόλο που φαίνεται πολύ εγωιστικό να το αναφέρω – είχα εξουθενωθεί από την αγωνία.
Σχεδόν τρεις μέρες μετά την αναμενόμενη ημερομηνία λοιπόν, έσπασαν τα νερά της Jane ενώ περίμενε να της γίνει πρόκληση. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου κάτι τέτοιο – δεν πίστευα πως η Jane μπορούσε να κουβαλήσει αυτό που έμοιαζε σαν δυο ή τρεις μεγάλους κουβάδες με υγρό μέσα της τόσο καιρό.
Καθώς η ώρα περνούσε, η Jane άρχισε να έχει μικρές συστολές, ενώ είχε επιστρέψει ο πόνος στη μέση της που την ταλαιπώρησε νωρίτερα στην εγκυμοσύνη. Επειδή έχει φύσημα στην καρδιά της, χρειαζόταν να λάβει και ενδοφλέβια αντιβίωση. Δεν μπορούσε να κουνηθεί από τα πολλά σωληνάκια και τα πράγματα άρχισαν να γίνονται πολύ άβολα.
Οι συστολές σταδιακά εντάθηκαν και με τον πόνο στην πλάτη να της προκαλεί αναγούλα, αποφάσισε πως θα χρειαζόταν επισκληρίδιο. Οι άντρες μοιάζουν στην καλυτέρα με άχρηστα ανταλλακτικά κατά τη διάρκεια της εννιάμηνης αναμονής πριν από τη γέννα, αλλά σε εκείνο το σημείο εγώ ένιωθα εντελώς άχρηστος. Και η αίσθηση αυτή έγινε ακόμη πιο έντονη.
“Η μαία με ενθάρρυνε να συμμετάσχω όσο το δυνατόν περισσότερο…”
Λόγω του καρδιακού προβλήματος της Jane, η μαία δεν ήθελε να την κάνει να σπρώξει για πάρα πολύ γι’ αυτό και περίμενε μέχρι το τελευταίο λεπτό. Η Jane ένιωθε πιο άνετα να σπρώχνει ξαπλωμένη στο πλευρό της και τα πήγε περίφημα. Είχα μιλήσει με ένα φίλο που κατάφερε να λιποθυμήσει στη γέννα της κόρης του και ανησυχούσα. Όταν όμως η μαία είπε πως μπορούσε να δει το κεφάλι του μωρού, δεν κρατήθηκα.
Παρά το ότι αισθανόμουν ανεπαρκής, η μαία με ενθάρρυνε να συμμετάσχω όσο το δυνατόν περισσότερο. Και δεν προσέφερα απλά λόγια υποστήριξης κατά διαστήματα (δεν ξέρω πόσο επιθυμητά ήταν!), αλλά μου είχαν αναθέσει και το να ετοιμάσω τα ρούχα του νεογέννητου και να βάλω σεντόνια στο κρεβατάκι του – πράγμα που δεν είναι πυρηνική φυσική, αλλά με έκανε να νιώσω χρήσιμος.
Ο Daniel ξεπετάχτηκε στην αίθουσα τοκετού…
Η Jane χρειάστηκε περινεοτομή για να διευκολυνθεί περισσότερο και ύστερα από λιγότερο από μια ώρα ωθήσεων, ο Daniel ξεπετάχτηκε στην αίθουσα τοκετού – ζύγιζε 4 κιλά και γεννήθηκε 1.58 πμ της Δευτέρας. Προς δική μου ανακούφιση (δε γίνεται να μην αγχώνεσαι γι’ αυτό το κομμάτι) , έκλαψε σχεδόν αμέσως. Είχα μόλις παρακολουθήσει το γιο μου να έρχεται στον κόσμο – ήταν μια φανταστική, τρομακτική και ενθουσιώδης διαδικασία και ένιωσα πως ήταν τιμή μου που ήμουν μάρτυρας σε αυτήν.
Η μαία τον έβαλε αμέσως στο στήθος της Jane, και ήταν απίστευτο γιατί ήξερε ακριβώς τι να κάνει!
Αφού γεννήθηκε ο Daniel, αυτομάτως χαλάρωσα, αλλά δεν είχαμε τελειώσει ακόμη. Η Jane έχασε πολύ αίμα αφού έβγαλε τον πλακούντα. Η πίεσή της κατακρημνίστηκε και προτού το συνειδητοποιήσω είχα βρεθεί σε μια σκηνή από τα Επείγοντα Περιστατικά, κρατώντας το μωρό ενώ τέσσερις ή πέντε άνθρωποι από το προσωπικό παρείχαν στη γυναίκα μου την απαραίτητη φροντίδα.
Η Jane χρειάστηκε τέσσερις φιάλες αίμα και δεν της επιτράπηκε να επιστρέψει στο μαιευτήριο ως την Τρίτη το πρωί.
“Οι ώρες μετά τη γέννα ήταν τραυματικές…”
Οι γιατροί είχαν πει στην Jane πως χρειάζεται ξεκούραση, όσο εγώ μάθαινα πώς να πλένω, να ντύνω και να αλλάζω πάνα στο μωρό, οπότε είχα τουλάχιστον την ευκαιρία να γνωρίσω τον γιο μου και να φανώ χρήσιμος κάπου.
Δε ντρέπομαι να παραδεχτώ πως οι ώρες μετά τη γέννα μου φαίνονταν οι πιο τραυματικές – το μωρό μας ήταν μια χαρά, αλλά ο άνθρωπος που είχε καταφέρει να τον φέρει στον κόσμο δεν ήταν, κάτι που με έκανε να περιμένω προτού πανηγυρίσω.
Μια ή δυο μέρες μετά η Jane είχε αναρρώσει και μπόρεσα να συνειδητοποιήσω πως είχα γίνει πατέρας. Κάθε φορά που κοιτάζω τον Daniel, η όλη εμπειρία της γέννας του μου φαίνεται απίστευτη και το να βλέπω τη μητέρα του στο πλάι του είναι μία από τις πιο υπέροχες εμπειρίες στον κόσμο.
πηγή: babycentre.co.uk http://www.eimaimama.gr/2013/06/%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%B4%CE%BF%CF%8A%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BA%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%8D.html
Σάββατο 15 Ιουνίου 2013
Μια μπαμπαδοϊστορία τοκετού
Ο John Thynne περιγράφει τη γέννηση του γιου του, Daniel -
“Το πρώτο από τα απανωτά σοκ…”
Είχαν περάσει τρεις ημέρες μετά την ημερομηνία τοκετού της γυναίκας μου και ο Daniel ακόμη δε φαινόταν να θέλει να υποδεχτεί τους γονείς του. Ως εκείνο το σημείο, η εγκυμοσύνη της Jane ήταν τυπική, αλλά όταν πήγαμε στην κλινική, ο γιατρός μας έδειχνε ανήσυχος για το μέγεθος του μωρού. Μιας και η γυναίκα μου είναι 1,53 με μεγάλη κοιλιά και εγώ είμαι 1,90, κατάλαβα τι εννοούσε όταν αποφάσισε να κάνει έναν έλεγχο ανάπτυξης.
Προγραμματίσαμε λοιπόν έναν υπέρηχο. Μάθαμε πως το κεφάλι του μωρού ήταν πολύ χαμηλά και το βάρος του ήταν ένα ικανοποιητικό 3400γρ. (περίπου) – ως εδώ καλά. Επιστρέψαμε στην κλινική όπου η νοσοκόμα που μας έκανε ξανά εισαγωγή έκανε μια γρήγορη εξέταση.
“Έχετε ήδη 3 εκατοστά διαστολή”, μου είπε χαμογελώντας. Αυτό ήταν το πρώτο από τα απανωτά σοκ που θα ζούσα τις επόμενες τέσσερις (ναι, τέσσερις) ημέρες.
Παρόλο που ανυπομονούσα να γνωρίσω το γιο ή την κόρη μου, δυσκολευόμουν να συλλάβω το γεγονός πως αυτό το καρούμπαλο στην κοιλιά της γυναίκας μου θα γινόταν το μωρό μου. Με όλη τη ναυτία, τον πόνο στην πλάτη, τους πρησμένους αστραγάλους και το αδιάκοπο κλώτσημα, η Jane είχε ήδη διαμορφώσει ένα πολύ στενό δεσμό με το μωρό. Είμαι πεποισμένος πως για τους άντρες είναι πολύ πιο δύσκολο να συνηθίσουν στην ιδέα ότι είναι γονείς μέχρι το μωρό τους πραγματικά να γεννηθεί.
“Ελάτε πάλι αύριο”
Πάτε σπίτι και αν δε συμβεί κάτι το βράδυ, επιστρέψτε αύριο το πρωί στις εννιά”, μου είπε η νοσοκόμα. Κι έτσι επιστρέψαμε. Όλα φαίνονταν να πηγαίνουν μια χαρά στο σπίτι και παρά το γεγονός πως είχε τρία εκατοστά διαστολή, η Jane δεν πονούσε καθόλου και μεις σκεφτήκαμε σοβαρά (και ελπίσαμε) πως θα ήταν από εκείνες τις τυχερές που θα είχε έναν “σιωπηλό τοκετό”.
Μερικές ώρες αργότερα είχε λίγη αιμορραγία και ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες που είχαμε διαβάσει, οπότε καλέσαμε το νοσοκομείο και σύντομα ήμασταν και πάλι εκεί. Όλα ήταν ήρεμα από εκείνο το σημείο και μετά, αλλά θέλησαν να κρατήσουν την Jane για τη νύχτα. Όσο για μένα, πέρασα ένα ανήσυχο βράδυ στο σπίτι περιμένοντας να λάβω το τηλεφώνημα εκείνο που θα έλεγε πως είχε ξεκινήσει να έχει ένα φυσιολογικό τοκετό. Αλλά το τηλεφώνημα δεν ερχόταν και εγώ επέστρεψα στο πόστο μου, στο πλευρό της Jane την Παρασκευή το πρωί, περιμένοντας να έρθει το μωρό με πρόκληση.
“Το Σαββατοκύριακο στο νοσοκομείο έμοιαζε με γιορτή γέννας…”
Δυστυχώς, πολλά άλλα ζευγάρια φαινόταν να έχουν την ίδια ημερομηνία τοκετού με εμάς και το Σαββατοκύριακο στο νοσοκομείο έμοιαζε με γιορτή γέννας. Το κενό στην πτέρυγα τοκετού άνοιξε τελικά την Κυριακή το πρωί. Οι μέρες αυτές έκαναν κουρέλι τα νεύρα μου και παρόλο που φαίνεται πολύ εγωιστικό να το αναφέρω – είχα εξουθενωθεί από την αγωνία.
Σχεδόν τρεις μέρες μετά την αναμενόμενη ημερομηνία λοιπόν, έσπασαν τα νερά της Jane ενώ περίμενε να της γίνει πρόκληση. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου κάτι τέτοιο – δεν πίστευα πως η Jane μπορούσε να κουβαλήσει αυτό που έμοιαζε σαν δυο ή τρεις μεγάλους κουβάδες με υγρό μέσα της τόσο καιρό.
Καθώς η ώρα περνούσε, η Jane άρχισε να έχει μικρές συστολές, ενώ είχε επιστρέψει ο πόνος στη μέση της που την ταλαιπώρησε νωρίτερα στην εγκυμοσύνη. Επειδή έχει φύσημα στην καρδιά της, χρειαζόταν να λάβει και ενδοφλέβια αντιβίωση. Δεν μπορούσε να κουνηθεί από τα πολλά σωληνάκια και τα πράγματα άρχισαν να γίνονται πολύ άβολα.
Οι συστολές σταδιακά εντάθηκαν και με τον πόνο στην πλάτη να της προκαλεί αναγούλα, αποφάσισε πως θα χρειαζόταν επισκληρίδιο. Οι άντρες μοιάζουν στην καλυτέρα με άχρηστα ανταλλακτικά κατά τη διάρκεια της εννιάμηνης αναμονής πριν από τη γέννα, αλλά σε εκείνο το σημείο εγώ ένιωθα εντελώς άχρηστος. Και η αίσθηση αυτή έγινε ακόμη πιο έντονη.
“Η μαία με ενθάρρυνε να συμμετάσχω όσο το δυνατόν περισσότερο…”
Λόγω του καρδιακού προβλήματος της Jane, η μαία δεν ήθελε να την κάνει να σπρώξει για πάρα πολύ γι’ αυτό και περίμενε μέχρι το τελευταίο λεπτό. Η Jane ένιωθε πιο άνετα να σπρώχνει ξαπλωμένη στο πλευρό της και τα πήγε περίφημα. Είχα μιλήσει με ένα φίλο που κατάφερε να λιποθυμήσει στη γέννα της κόρης του και ανησυχούσα. Όταν όμως η μαία είπε πως μπορούσε να δει το κεφάλι του μωρού, δεν κρατήθηκα.
Παρά το ότι αισθανόμουν ανεπαρκής, η μαία με ενθάρρυνε να συμμετάσχω όσο το δυνατόν περισσότερο. Και δεν προσέφερα απλά λόγια υποστήριξης κατά διαστήματα (δεν ξέρω πόσο επιθυμητά ήταν!), αλλά μου είχαν αναθέσει και το να ετοιμάσω τα ρούχα του νεογέννητου και να βάλω σεντόνια στο κρεβατάκι του – πράγμα που δεν είναι πυρηνική φυσική, αλλά με έκανε να νιώσω χρήσιμος.
Ο Daniel ξεπετάχτηκε στην αίθουσα τοκετού…
Η Jane χρειάστηκε περινεοτομή για να διευκολυνθεί περισσότερο και ύστερα από λιγότερο από μια ώρα ωθήσεων, ο Daniel ξεπετάχτηκε στην αίθουσα τοκετού – ζύγιζε 4 κιλά και γεννήθηκε 1.58 πμ της Δευτέρας. Προς δική μου ανακούφιση (δε γίνεται να μην αγχώνεσαι γι’ αυτό το κομμάτι) , έκλαψε σχεδόν αμέσως. Είχα μόλις παρακολουθήσει το γιο μου να έρχεται στον κόσμο – ήταν μια φανταστική, τρομακτική και ενθουσιώδης διαδικασία και ένιωσα πως ήταν τιμή μου που ήμουν μάρτυρας σε αυτήν.
Η μαία τον έβαλε αμέσως στο στήθος της Jane, και ήταν απίστευτο γιατί ήξερε ακριβώς τι να κάνει!
Αφού γεννήθηκε ο Daniel, αυτομάτως χαλάρωσα, αλλά δεν είχαμε τελειώσει ακόμη. Η Jane έχασε πολύ αίμα αφού έβγαλε τον πλακούντα. Η πίεσή της κατακρημνίστηκε και προτού το συνειδητοποιήσω είχα βρεθεί σε μια σκηνή από τα Επείγοντα Περιστατικά, κρατώντας το μωρό ενώ τέσσερις ή πέντε άνθρωποι από το προσωπικό παρείχαν στη γυναίκα μου την απαραίτητη φροντίδα.
Η Jane χρειάστηκε τέσσερις φιάλες αίμα και δεν της επιτράπηκε να επιστρέψει στο μαιευτήριο ως την Τρίτη το πρωί.
“Οι ώρες μετά τη γέννα ήταν τραυματικές…”
Οι γιατροί είχαν πει στην Jane πως χρειάζεται ξεκούραση, όσο εγώ μάθαινα πώς να πλένω, να ντύνω και να αλλάζω πάνα στο μωρό, οπότε είχα τουλάχιστον την ευκαιρία να γνωρίσω τον γιο μου και να φανώ χρήσιμος κάπου.
Δε ντρέπομαι να παραδεχτώ πως οι ώρες μετά τη γέννα μου φαίνονταν οι πιο τραυματικές – το μωρό μας ήταν μια χαρά, αλλά ο άνθρωπος που είχε καταφέρει να τον φέρει στον κόσμο δεν ήταν, κάτι που με έκανε να περιμένω προτού πανηγυρίσω.
Μια ή δυο μέρες μετά η Jane είχε αναρρώσει και μπόρεσα να συνειδητοποιήσω πως είχα γίνει πατέρας. Κάθε φορά που κοιτάζω τον Daniel, η όλη εμπειρία της γέννας του μου φαίνεται απίστευτη και το να βλέπω τη μητέρα του στο πλάι του είναι μία από τις πιο υπέροχες εμπειρίες στον κόσμο.
πηγή: babycentre.co.uk http://www.eimaimama.gr/2013/06/%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%B4%CE%BF%CF%8A%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BA%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%8D.html
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου